Wat bezielt jou(w verhaal) nu eigenlijk?

Zo af en toe komt die ene vraag in me op. Meestal word ik inwendig bestookt door een heel arsenaal (leve de gevoelige kunstenaarsziel), maar de een is de andere niet en meestal kunnen ze heel eenvoudig worden samengevat. Het antwoord is minder eenduidig en is vaak nog een heel, eh, verhaal. Denk eens met me mee en denk dan even verder dan de welbekende chocoladetraktatie en het rustmomentje, waarna je weer in volle vaart als een dolle doorgaat en eigenlijk vergeet wat je je in een vlaag van bezinning afvroeg. De vraag luidt als volgt: waar zijn wij nu helemaal mee bezig? Lees nog even verder, want ik bedoel het niet zo simpel/ oppervlakkig/ moralistisch/ iets anders, namelijk… als je misschien zou denken.

Waar zijn…

Waar zit je nu? Ja, in je stoel, achter je bureau, op je kantoor of in de auto. Nee, ik bedoel in het hele storytellinggebeuren. Ben je nog aan het bedenken wat je verhaal gaat zijn, inventariseren waar je krachten en valkuilen liggen en welke middelen je in gaat zetten? Blijf dan vooral even zitten, want als de basis niet goed is, bliksemt de rest als een kaartenhuis in elkaar en ben je nog verder van huis, in elk geval van waar je wilt komen. Maar daar moet je ook niet te lang in blijven hangen, denk ik zo. Het perfecte verhaal bestaat niet. Er zal kritiek komen, er komen dingen aan het licht waar je wellicht geen rekening mee hebt gehouden. Maar zoals Leroy Jethro Gibbs me gisteren in de tv-serie NCIS voorhield: het gaat er niet om dingen te voorkomen, maar om hoe je ermee om gaat. 

Luister naar de kritiek, doe er iets mee, neem mensen serieus en zie jezelf nu ook gewoon eens als mens die fouten maakt. Mensen zijn vergevingsgezinder dan je denkt, als je maar eerlijk bent. En geloof me: ik weet hoe het is om te wikken en te wegen, alle mogelijkheden te willen overzien en dan met het welhaast perfecte resultaat te willen komen, waardoor je soms uiteindelijk helemaal niet begint. Soms heeft het ook tijd nodig. Zo heb ik al een paar jaar een verhaal liggen, waar ik nu pas verder mee kan omdat ik nu pas weet waar het echt over gaat. Soms moet je de tijd nemen om je verhaal goed te krijgen en niet meteen te schreeuwen en van start te gaan omdat je bang bent dat je anders niet mee komt of mensen naar anderen luisteren, met hen weglopen en jou laten staan.

… wij nu…

Pasgeleden zat ik in de trein en luisterde genoeglijk mee met andermans gesprekken. Nu hoef ik daar niet eens zo mijn best voor te doen, want het gros doet niet heel erg z’n moeite om z’n verhaal onder ons te houden (om nog maar even te zwijgen van de dames in de stiltecoupé, maar die doen er in deze blog helaas niet toe.)  Zo hoorde ik laatst een man aan zijn toehoorders verkondigen:  ‘Ik heb het systeem allang vaarwel gezegd, zonder dat mijn manager het wist.’ Misschien was het gewoon een rebel die een hekel had aan zijn manager. Maar misschien ook niet. Je wilt als bedrijf, merk, stichting in elk geval niet dat je personeel je als ‘een systeem’ gaat zien. Dat mensen hun eigen gang gaan, dat mensen niet met elkaar in gesprek gaan omdat ze wellicht denken dat het toch geen zin heeft of omdat ze zich er niet thuis voelen. 

Onlangs kwam ik op mijn clichématige zoektocht naar ‘een uitdaging’ (lees: werk) een vacature tegen bij Coolblue, een bedrijf dat webshops creëert en beheert. Het bedrijf is begonnen als vriendenclub en is dat nog steeds – zij het dan als professionals. En dat is hun kracht. ‘Omdat je voor vrienden alleen het beste wilt. Omdat we het samen beter weten dan alleen. Omdat je tegen vrienden de waarheid vertelt.’ Natuurlijk hoef je als collega’s, klant en verkoper niet altijd dikke maatjes te zijn, maar het perspectief is mooi: wij. Ik zou willen zeggen:  laten we elkaar in de eerste plaats als mensen zien, die ten diepste allemaal hetzelfde willen. We willen allemaal geliefd, gezond en gelukkig zijn. En als jij dan nog kunt vertellen hoe je mij daarmee kunt helpen, ben je al een heel stuk verder met je storytelling en worden wij er allebei beter van.

… helemaal mee bezig?

Dat is wat mij betreft nog het belangrijkste: waar zijn we nu helemáál mee bezig? Niet half. Niet als een van de zoveel dingen, zo van: dat moet ook nog. Waar zet jouw bedrijf zich helemaal voor in? Voor wie? Wat is je passie? Waar wordt jij nu helemaal wild vrolijk enthousiast van? Want dat is jouw verhaal. Dat is jouw meerwaarde. Dat is toch waarom mensen naar je zouden moeten willen luisteren? Even poetisch gesteld: wie of wat is jouw muze, waar word je lyrisch van? En denk dan even niet in abstrace termen van ‘geld’, ‘omzet’, ‘winst’ of ‘de klant’. Denk eens aan je moeder, je wederhelft, je kinderen of je vriendin. Waar zouden zij blij van worden? Wat zou je met trots na een werkdag aan je geliefde willen vertellen? Waar doe jij het eigenlijk voor? 

Wat bezielt jou –letterlijk - nu echt?