Word jij al die verhalen ook wel eens zat?

Ik weet het niet hoor. Maar soms betrap ik me er wel eens op dat ik weinig inspiratie heb. Of liever: dat alle ideeën die ik heb niet goed genoeg zijn. Een blog over personal branding? Ik ben meer iemand van ‘show, don’t tell, laat liever zien dat ik betrouwbaar ben, dan dat ik dat in tig sollicitatiebrieven in min of meer dezelfde bewoordingen vertel. Een blog over bezieling, ervaringen, dialogen? Heb ik al gedaan. Een blog over marketing, het vertellen van je (bedrijfs)verhaal, relaties? Hebben anderen al gedaan – en vaak beter ook, met meer verstand van zaken. Misschien dat ik daarom ook ‘gevoel’ tot mijn handelsmerk heb gemaakt. En ergens houd ik niet zo van contentcuratie, van het verpakken van antieke alcoholische versnaperingen in jonge duurzame verpakkingen. Jullie weten onderhand alles al wel. Of toch niet?

Gekunstelde content

Het kan natuurlijk geheel en al aan mij liggen, maar de meeste verhalen beklijven niet. Nu weet ik dat het tegenwoordig al een hele kunst is om iets te schrijven en te maken waarbij de kijker, lezer, potentiële klant helemaal tot het eind aan je (virtuele) lippen hangt. Maar je wilt toch meer. Je wilt dat hij of zij trouw blijft, je blijft volgen. Misschien is dat ook wel een punt. Storytelling is nog altijd heel wat beter dan communicatie 1.0, maar als ‘potentiële klant’ heb ik nog altijd het idee dat ik zo word gezien: als potentiële klant. Iemand die ergens van overtuigd ‘moet’ worden. En ik lees nog steeds verhalen over pro-actieve bedrijven die oog hebben voor de mens (maar ondertussen is er geen foto van welk mens dan ook te bekennen), die een hands-on-mentaliteit heeft, servicegericht is, et cetera, et cetera, et cetera. Allemaal hetzelfde.

Sowieso bedacht ik me net dat een verhaal dat door een communicatiedeskundige/ storyteller ‘in elkaar geknutseld is’ (duizendmaal excuses), misschien wat… gekunsteld is? Waarom lukt het mensen, bedrijven, CEO’s niet om een eigen verhaal te bedenken? Gewoon bij de koffieautomaat of in de wandelgangen, zoals ik met een collegablogger op STM-event IV over het wel en wee van onze projecten, voordat ik met hoogtevrees naar het filmzaaltje op achthoog werd getransporteerd. Of na afloop, waar ik met onze geliefde community manager keuvelde over het gezanik over al dan niet passende profielen, in plaats van dat ze eens zouden kijken naar de mens achter het papiertje en de competenties.

De spontaniteit is eraf

En eigenlijk is dat hetzelfde met deze blog. Waarom heb ik er weer een tijdje over gedaan om een blog te schrijven? Niet omdat ik niet altijd zo creatief ben, geen inspiratie heb. Maar omdat ik het idee heb dat ik met iets nieuws moet komen. Dat ik echt iets te vertellen moet hebben dat jullie nog niet weten, waardoor jullie helemaal geïnspireerd worden en ik het liefst word bedolven onder de reacties. De spontaniteit is er dan een beetje af, de druk wordt hoger en vooral: er moet iets worden bereikt. Storytelling is niet meer het spontaan, vrijmoedig vertellen van verhalen met verschillende lagen, menselijke herkenbaarheid, spanning en humor, maar een marketing- en communicatietrucje. Werk. En van werk word je wel eens moe, waardoor je ontspanning nodig hebt en verhalen… zijn dat niet?

Boeren, burgers en wolven

Laat ik je even mee terugnemen in de tijd. Nee, niet naar die ‘goeie oude tijd’, want het ging er niet altijd even vredig aan toe. Onze verhalen speelden zich af in de toekomst, in de rechtszaal op het platteland of in een niet alleen door de pest geteisterd middeleeuws dorpje. Niemand was zijn of haar leven zeker; niemand was helemaal te vertrouwen. Zelfs jijzelf niet. Het kon maar zo dat je de rol van ‘wolf’ toebedeeld had gekregen, waardoor het je lot was om alle onschuldige burgers uit jouw weg te ruimen, die op hun beurt weer de taak hadden om de verraders in hun midden te ontmaskeren door beschuldigend een vingertje te wijzen in de richting van degene die zij het meest verdachten. En dat kon maar zo een van henzelf zijn, waardoor the dark side weer een vrijkaart kreeg om weer op een nachtelijke rooftocht te gaan. 

De kracht van woorden

Het maakt me eigenlijk niet eens zo heel veel uit of je nu vol herkenning zit te gniffelen of je achter je oren krabt en geen flauw idee hebt waar het over gaat. Maar zou je willen weten waar het over ging? Zou je willen weten hoe het eindigde of een vervolg kreeg? Ik was vaak degene die als verteller de verhalen van anderen met mijn eigen stem aan elkaar verbond. Niet zelden liet een van de medeschrijvers me weten het een eer te vinden deel uitgemaakt te hebben van het verhaal. Want we deden het samen. We schreven vol passie en emotie en waren zelfs bijna echt bedroefd als een van de karakters noodgedwongen het podium moest verlaten. Dat is de kracht van woorden. Van verhalen. Meegenomen te worden, deel uit te maken van iets groters, iets moois. Word je al die verhalen ook wel eens zat? Misschien vertellen we dan de verkeerde, of op een verkeerde manier.

Bloggers zijn ook mensen

Stel eens dat je StorytellingMatters een warm hart toedraagt. Dat je je wel deel voelt van die hele storytellingclub. Misschien is het een idee om de volgende keer dat je een blog leest, eens te bedenken dat er een man of vrouw achter zit die met kennis, passie, energie en tijd probeert om jou een stuk voor te schotelen dat lezenswaardig is en waar je iets aan hebt. En dat je dat gewoon even laat weten, omdat jij dat immers ook fijn vindt als je gehoord en gelezen wordt. Dat zou zo maar eens het begin kunnen zijn van mooie ontmoetingen, een goede dialoog, het idee dat storytelling niet alleen het managen van content is, maar het delen van verhalen, het elkaar in de kaart laten kijken, waarbij je er gerust een tegen de borst mag houden.